Liefde in Utrecht

Kijk eens wat een ontroerend stel. Zo te zien nog heel erg jong. Waarom zou zij een tijdschrift/papier in haar handen hebben? Het geeft haar een intellectueel voorkomen. Misschien maakt het duidelijk dat ze werkt als schooljuffrouw? Tante kan er vanalles omheen verzinnen.

De compositie van de foto is fraai; hoe hij op het tafeltje leunt en zijn hand op haar arm legt...misschien heeft de fotograaf die pose bedacht, maar het ziet er heel vanzelfsprekend uit. Dit lijkt een goede 'match', om maar een nieuwerwets woord te gebruiken.

De foto is genomen aan het begin van de 20ste eeuw, op het gebruikelijke kleine formaat van een Carte De Visite. De foto's konden bijgedrukt worden en men deelde dergelijke prentjes uit aan familie en vrienden om in het fotoalbum te schuiven. Ja, u leest het goed: schuiven. De foto is geplakt op een dik kartonnen kaartje en albums hadden uitsparingen om die kaartjes, die een standaardformaat hadden, in te schuiven.

In de databank van de universiteit van Leiden wordt de fotostudio van Anton C. Thomann vermeld, maar het adres is helaas niet bekend. Wel staan er enkele foto's op de website. Klikt u daar gerust even heen. Een rechtstreekse link is helaas niet te plaatsen, u moet zelf even zoeken. Excuses daarvoor.
De foto's die men vond zijn gedateerd van 1907 tot 1909. De fotograaf gebruikte altijd een logo en wanneer u op de foto's op deze site klikt, kunt u ook het beeldmerk aan de achterzijde zien. Aardig is het te zien dat de geportretteerde dames vaker zijn afgebeeld met een rekwisiet. Zo is er een meisje met een bal en een dame naast een tafeltje met boeken. Misschien was dit enkel een manier om de foto ongedwongen te laten lijken?

Lees hier meer over dergelijke foto's en het antieke album van Tante.

Nog een blouse met bloemetjes

Nog een bloemetjesblouse uit de jaren '70, van Finse makelij. Gekocht bij de Humana in Berlijn. Wat een prachtig grote kringloopwinkels zijn dat! Niet duur en alle kleding keurig gesorteerd. In de winkel waar Tante deze blouse op de kop tikte, vlak bij de Schönhauser Allee, was zelfs alles naar decennium ingedeeld. Een walhalla voor de liefhebber.



Deze blouse was enigszins gehavend met losse knopen, gaten en veel rafels langs de ruches, maar Tante wist af te dingen en thuis alles keurig te repareren. Wie van vintage houdt moet een knoop aan kunnen naaien en een naadje dicht kunnen stikken. Garen heeft immers geen eeuwig leven. Maar het doe-het-zelf gehalte maakt het ook leuk.



Tante probeerde voor u nog de mooie Robijn wasverzachter-reclame met Frank Govers te vinden, maar helaas...niemand heeft ooit de moeite genomen die op youtube te zetten. Denkt u zijn legendarische uitspraak betreft blouses er dus maar even bij.

Tante op het werk

Vandaag poseert Tante op haar werk, gekleed in een outfit, die ze in de winkel bij elkaar shopte. Verkoopsters krijgen eerste keus...



De paarse rok van het merk Trevira en het katoenen blouseje met viooltjes komen uit de jaren '70. Tante is dol op de kledingstijl uit de jaren '30 en '40, maar dergelijke kledingstukken zijn helaas moeilijk te vinden en vaak kwetsbaar en lastig te wassen. Gelukkig vond er in de seventies een heuse forties revival plaats. Er zijn dus veel kledingstukken te vinden die in voorkomen zo uit het verre verleden lijken te komen, maar die in feite de retro-mode van de jaren '70 vertegenwoordigden. In stijl haast niet van elkaar te onderscheiden en door het gebruik van katoen en kunstvezels (in plaats van wol en zijde) gemakkelijk te onderhouden.



Rok: Trevira (geweldig merk, dit polyesterbedrijf maakte naast stijlvolle mantelpakjes ook hilarisch foute jurken)
Blouseje met tailleriem: S Modell.
Schoenen: herenschoenen uit de jaren '60 van het merk Salamander. Een beetje groot, maar Tante was altijd al een bewonderaarster van Pippi Langkous, dus dat deert niet.

Mode en oude foto's

Tante is weer terug van haar vakantie en is blij dat de zon nu eindelijk weer doorbreekt. Toch kijkt ze reikhalzend uit naar de winter, want dan kunnen de wollen jassen, mantelpakken en hoedjes weer uit de mottenballen worden gehaald. Tot die tijd enkele foto's uit haar eigen collectie met mooie dames. Natuurlijk droeg men vroeger in de zomer ook jassen met lange mouwen, blouses en hoeden. Een dame kon niet blootshoofds in een luchtig kort japonnetje over straat:


Dit lijkt Tante een vrolijk uitje van reizigers die net bij het station zijn aangekomen of de trein zijn uitgestapt. Herkent iemand het station?
De lage taille van de jas van de dame in het midden en cloche-hoedjes duiden op de jaren '20. Dit model trenchcoat doet echter weinig goeds voor haar figuur. Of zou ze even de jas van haar man hebben geleend?


Een winterse bruid met haar kersverse echtgenoot. Circa 1920. Wat betreft stijl moet hij in haar toch zijn meerdere erkennen. Let op de kunstig gedrapeerde vos (die hebben doorgaans een clip onder de bek zodat hij zich in zijn eigen pootje vast kan bijten. Tante weet, het is niet ieders smaak, maar zo deed met dat nu eenmaal).


Deze dame draagt een winterjas met bontkraag en heeft werkelijk prachtig donkere ogen. Een schoonheid. Gezien de kleding en het kapsel lijkt Tante dit een foto uit het eind van de jaren '20, of begin jaren '30.


Iets verder terug in de tijd. Aan het begin van de 20ste eeuw kozen dames massaal voor de blouse, hooggesloten en in tegenstelling tot de jurken van voorheen: makkelijk te wassen. Daarbij droeg men een eenvoudige enkellange rok. De blouses waren versierd met borduursel en kant en de schoenen waren praktisch: leer met veters, maar wel met een damesachtige hak en een flinke punt. Praktische kleding voor de actieve, en vaak werkende, vrouw. Het kapsel moest zo volumineus mogelijk zijn, desnoods werd nephaar gebruikt. Dames met krullen en lang haar hadden geluk, die hadden geen kunstgrepen nodig.


Een gezellig clubje in de tuin. Deze foto stamt weer uit de jaren twintig. De jassen zijn nauwelijks getailleerd en de schoenen hebben de karakteristieke bandjes over de wreef. Uiteraard ontbreken vos, handschoenen en handtasje niet.